Na ruim een jaar van voorbereiding heeft het Performance Racing team samen met Jochem van den Hoek het hoogste haalbare weten te bereiken op het gebied van Road Racing, het rijden van de TT Isle of man. In dit verslag verteld Superbike coureur Jochem van den Hoek zelf over zijn avontuur op Isle of Man. Een droom die voor de Werkendammer werkelijkheid is geworden. Een meer dan top prestatie van zowel coureur als team.
Wat een avontuur
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik heb de mooiste twee weken van mijn leven achter de rug. Ik heb niet alleen mijn droom waar gemaakt door de TT te rijden, het ging ook nog eens veel beter dan ik ooit had durven dromen! Wel ben ik blij dat ik zo hard getraind heb om fit te zijn voor deze wedstrijd. Om twee weken bijna elke dag over dat eiland te scheuren gaat je niet in de koude kleren zitten. Ook al het harde studeren wierp zijn vruchten af. Mijn baankennis was gelijk vanaf het begin goed en ik heb geen moment getwijfeld over het deel van de baan waar ik op zat of welke bocht eraan kwam. Wat ook heel bijzonder was om mee te maken waren de Nederlanders die de reis naar het eiland gemaakt hadden. Overal langs de baan werd ik aangemoedigd en op sommige stukken kon ik ze zelfs horen tijdens het rijden!
Trainingsweek
We begonnen de trainingen met de speed controlled lap. Ik geloof niet dat ik vaak zo zenuwachtig ben geweest om een rondje over een baan te rijden. De nieuwkomers werden verdeeld in groepen en we moesten een ronde achter een marshall rijden. Ik merkte gelijk dat ik de baan op mijn duimpje kende. Ook merkte ik dat dat niet voor alle nieuwkomers gold. Op een gegeven moment zag ik Alex Polita zelfs buiten de baan komen bij the Bungalow… Zelf was hij er niet bijzonder van onder de indruk, want hij trok daarna gelijk een lange wheelie om het goed te maken!
Na de speed controlled lap was het tijd voor het echte werk, de eerste vrije training. We gooiden de tank van de motor weer vol en nog iets zenuwachtiger dan ik al was stelde ik me op om de baan op te gaan. De eerste paar ronden dat ik vrij mocht rijden waren fantastisch mooi. Ik kan niet met woorden omschrijven hoe het was om na al die jaren eindelijk op de mountain course te rijden. De baan is zo verschrikkelijk snel, en met alle extreem hobbelige stukken en sprongen, gigantisch uitdagend. Ik heb 4 ronden kunnen rijden en in de laatste ronde reed ik 108 mph gemiddeld. Hiermee was ik de snelste nieuwkomer.
Tijdens de trainingsweek heb ik elke dag 4 a 5 ronden kunnen rijden. Niet geheel zonder problemen.. Op maandag moest het motorblok al gewisseld worden omdat de oliepomp gesneuveld was. Gelukkig waren de jongens er snel bij, dus de schade in het blok viel mee. Ik wist me elke dag iets te verbeteren en vrijdag tijdens de laatste training wist ik me te kwalificeren voor de races met een 121,6 mph lap. Mijn eerste doelstelling was behaald en het voelde bijna als een wedstrijd overwinning!
De raceweek: Wat anders dan een doorsnee wedstrijdje in het IRRC
Op zaterdag was het tijd voor de eerste Superbike wedstrijd. Vooral de uren naar de wedstrijd toe waren mentaal erg zwaar. Het is toch wel even wat anders dan een IRRC wedstrijd. Ook al lag er totaal geen druk op mijn schouders, je wilt toch zo goed mogelijk presteren! Tijdens de wedstrijden gaat er om de 10 seconden een coureur van start. Omdat wij natuurlijk nog helemaal achteraan stonden duurde het bijna een kwartier voor ik van start ging nadat de wedstrijd begonnen was. Ik probeerde de koppeling wat te sparen bij de start en daar ging ik Bray hill af. Het is zo apart om de hele dag te wachten om van start te gaan en dan in een paar seconden tijd met snelheden boven de 250 km/u over deze baan te rijden. Doordat je de meeste tijd ook alleen rijdt kun je je voor 100% op de baan concentreren, dit is ook totaal anders dan wat ik hiervoor gedaan heb. Als je zo extreem geconcentreerd bent en met die snelheden over de baan gaat voelt het bijna alsof je in een videogame zit. De eerste twee ronden waren voorbij voor ik het wist en ik reed de pitstraat in voor de eerste pitstop. Het team stond voor me klaar en terwijl ze de tank weer volgooiden probeerde ik zoveel mogelijk water binnen te krijgen voor de volgende twee ronden. De tank was vol en ik ging de baan weer op voor de derde en vierde ronde. Toen ik het stuk op de mountain naderde zag ik Ian Lougher voor me op de Suter 500cc tweetakt. Ik kon er redelijk makkelijk naar toe rijden en passeerde hem later zelfs. De tweede pitstop ging weer gesmeerd en ik vertrok voor de laatste twee ronden. Inmiddels had ik al bijna anderhalf uur op de motor gezeten en dit was goed te merken. Alles deed me zeer en ik moest vechten om mijn concentratie vast te houden. Ik perste er nog twee snelle ronden uit en finishte als 44ste. Helemaal gebroken reed ik de motor het parc fermé in. Gelukkig stond mijn team al klaar, want ik kon met geen mogelijkheid meer zelf van de motor komen. Wat een ongelofelijk zware race!
Nadat we met zijn allen weer een beetje bijgekomen waren van de wedstrijd kregen we het nieuws te horen dat Paul Shoesmith hard gevallen was en de valpartij helaas niet overleefd had. Degenen die mijn verhalen al wat langer lezen weten dat ik in het verleden kort voor het team van Paul gereden heb. Hierna ben ik altijd goed bevriend geweest met de Engelsman en zelfs voor dit seizoen had Paul me nog geholpen door een grotere tank op te zoeken voor onze Kawasaki. Het nieuws viel me dan ook erg zwaar.
Voordat we de raceweek ingingen had ik al het idee dat de superstock wedstrijd mijn beste kans op een goed resultaat zou zijn. Doordat wij met dezelfde motor aan beide klassen deelnemen kom je in de superbike klasse toch wel een goede 20 pk tekort op een echte superbike. Tijdens de laatste paar ronden in de eerste wedstrijd begon de versnellingsbak wat problemen op te leveren. Het team heeft dus voor de stock race de bak nog gewisseld. Nadat ik van start mocht voelde ik me gelijk erg goed op de motor. Op de stock banden was de machine veel stabieler dan op de slicks waar we anders altijd mee rijden. Zeker op de snelle hobbelige stukken gaf dit voordeel. Aan de andere kant stuurde de motor op de mountain wel weer wat slomer. Zo heb je op deze baan nooit een motor die overal perfect is. Doordat de motor zo goed aanvoelde kon ik gelijk een hoger tempo te rijden dan ik in de Superbike wedstrijd had gedaan. Waarschijnlijk forceerde ik het alleen wel teveel, want na een halve ronde begon ik al gigantisch last te krijgen van opgepompte onderarmen. Ik deed mijn best om zo ontspannen mogelijk te rijden, maar het kwaad was al geschied. Ik was blij toen ik de pitstraat in reed na de eerste twee ronden. Tijdens het tanken probeerde ik mijn onderarmen weer wat losser te krijgen. Ik had geluk en de laatste twee ronden had ik er veel minder last van. Helaas kwam er wel een ander probleem voor terug. Mijn achterband begon snel slechter te worden. Met nog een ronde te gaan was het zoeken naar grip. Ik kwam de tweede rechter bij Greeba castle uit en ik voelde de achterkant wegglijden. Met een flinke slide kwam ik de bocht uit en ik weet nog dat ik dacht: ‘Ik hoop maar dat daar Nederlanders stonden, dan houd ik er in ieder geval nog een mooi verhaal aan over.’ Helaas heb ik er niemand meer over gehoord.. Ik kon de laatste ronde zonder verdere problemen uitrijden en finishte als snelste nieuwkomer op de 34ste plaats! Toen we terug waren in onze tent hoorden we op de radio dat mijn totale racetijd goed genoeg was voor een bronzen replica! Dit is een prestigieuze prijs, en ik weet dat er niet veel Nederlanders zijn die er één hebben.
Voor de Senior TT hebben we in overleg met Ohlins de vering van de motor compleet veranderd om te proberen wat meer stabiliteit te krijgen met de slicks. Ik merkte dat de motor nu perfect was op de hobbelige stukken. Maar wat ik nu won op de hobbels, verloor ik weer op the mountain. De motor stond te zacht op de demping en was heel bewegelijk in de snelle bochten. Ik probeerde gelijk vanaf de eerste ronde soepel en ontspannen te rijden. Mijn onderarmen bleven goed en ik kon de eerste twee ronden een goed tempo vasthouden. De pitstop ging ook weer volgens plan en vlak nadat ik de pits uitkwam werd ik ingehaald door Lougher op de 500cc Suter. Dit keer had hij een hoger tempo en ik moest alle zeilen bijzetten om in zijn wiel te blijven. Wat ik zag maakte wel grote indruk. De 500cc tweetakt was echt een beest en ik zag hem meer op één wiel rijden dan op twee. Langzaam maar zeker trok hij wat bij me weg. Toen we de pitstraat weer ingingen voor de laatste pitstop had hij een aardig gaatje geslagen. De tank ging weer vol en ik vertrok voor de laatste twee ronden. Tenminste dat dacht ik.. Toen ik start/finish opkwam om aan mijn laatste ronde te beginnen werd de race helaas vroegtijdig afgevlagd door een ongeluk op de mountain. Ik finishte de race als 36ste. Het voelde een beetje vreemd aan dat ik na twee weken over het eiland knallen, mijn laatste ronde niet af kon maken. Maar de teleurstelling maakte snel plaats voor euforie! Ik besefte me dat het gelukt was. De race waar ik al jaren aan wilde deelnemen. Ik dacht aan alle voorbereidingen die het team en ik gedaan hebben in de afgelopen maanden, het was allemaal niet voor niets!
De Isle of Man TT was voor ons een ongekend succes. Niemand had van tevoren gedacht dat er zoveel aandacht voor zou zijn. Zowel van de Nederlanders die op bezoek kwamen bij ons in het paddock als via de social media. Ik voelde me als een soort Rockster voor twee weken. Ook de resultaten waren beter dan waar ik op gehoopt had. Ik wil iedereen bedanken die op wat voor manier dan ook bijgedragen heeft aan onze TT en in het bijzonder Performance Racing Achterhoek! Er moest twee weken lang hard gesleuteld worden om de motor steeds weer klaar te krijgen, maar de mannen hadden alles onder controle en wisten alle problemen op tijd op te lossen!
De volgende keer dat ik in actie kom zal op 22 tot 24 juli zijn tijdens de IRRC race in Chimay. Ik ga mijn best doen om mijn vijfde plaats in het kampioenschap te verdedigen. Hopelijk zie ik jullie daar!
